دوشنبه ۱۵ آذر ۹۵ ۲۰:۴۶ ۸ بازديد
مي دانيم كه آريايي هاي نخستين در سرزميني بسيار سرد زندگي مي كردند و از اينرو ده ماه سرما و دو ماه گرما داشتند. در دوران هخامنشي نيز، سال ايراني به دو فصل بلند گرما و سرما بخش مي شد. فصل تابستان هفت ماه و فصل زمستان پنج ماه و پنج روز بود. در اين دوره، در آغاز هر يك از دو فصل بزرگ جشني برپا مي شد. نخستين جشن، در آغاز بهار و زمان نوزايي طبيعت برپا مي شد و ديگري در آغاز پاييز كه فصل خوشه چيني و روي آوري طبيعت به سرما و يخبندان بود. براي اين دو فصل، نمادي هم داشتند: شير ، نماد تابستان و گاو نشانة زم ...1094
پيدايش جشن نوروز 
بزرگ ترين, قديمي ترين و منسجم ترين جشن باستاني كه توسط تمام قوم هاي ايراني در ميان اهالي شهر و روستا و عشاير با هر طبقه اجتماعي برگزار مي شود, مراسم جشن عيد نوروز است. ايراني ها، نوروز را در آغاز سال و آغاز گردش طبيعت، جشن مي‌گيرند و معتقدند كه سالي ديگر گذشته و بايستي كهنگي‌ها را به سال كهنه واگذاركرد. واژهٔ جشن، از ريشهٔ «يز» (Yaz) به معني نيايش و پرستش است و جشن نوروز سپاس آغاز سالي نو است. به اعتقاد پارسيان، نوروز اول روز از زمانه و فلك را آغاز گشتن است. انديشهٔ ايراني، نوروز را آغاز زندگي م ...