دوشنبه ۱۵ آذر ۹۵ ۲۰:۴۶ ۷ بازديد
مي دانيم كه آريايي هاي نخستين در سرزميني بسيار سرد زندگي مي كردند و از اينرو ده ماه سرما و دو ماه گرما داشتند. در دوران هخامنشي نيز، سال ايراني به دو فصل بلند گرما و سرما بخش مي شد. فصل تابستان هفت ماه و فصل زمستان پنج ماه و پنج روز بود. در اين دوره، در آغاز هر يك از دو فصل بزرگ جشني برپا مي شد. نخستين جشن، در آغاز بهار و زمان نوزايي طبيعت برپا مي شد و ديگري در آغاز پاييز كه فصل خوشه چيني و روي آوري طبيعت به سرما و يخبندان بود. براي اين دو فصل، نمادي هم داشتند: شير ، نماد تابستان و گاو نشانة زم ...1094
پيدايش جشن نوروز 
انسان ازنخستين سال هاي زندگي اجتماعي زماني كه ازراه شكاروگردآوري خوراك هاي گياهي روزگارمي گذراند متوجه بازگشت وتكراربرخي ازرويدادهاي طبيعي يعني تكرارفصل ها شد.زمان يخ بندان ها موسم شكوفه ها هنگام جفت گيري پرندگان وچرندگان را ازيكديگرجدا كرد نيازبه محاسبه دردوران كشاورز يعني به دانستن زمان كاشت وبرداشت فصل بندي ها وتقوم دهقاني وزراعي را به وجود آورد. 
بزرگ ترين, قديمي ترين و منسجم ترين جشن باستاني كه توسط تمام قوم هاي ايراني در ميان اهالي شهر و روستا و عشاير با هر طبقه اجتماعي برگزار مي شود, مراسم جشن عيد نوروز است. ايراني ها، نوروز را در آغاز سال و آغاز گردش طبيعت، جشن مي‌گيرند و معتقدند كه سالي ديگر گذشته و بايستي كهنگي‌ها را به سال كهنه واگذاركرد. واژهٔ جشن، از ريشهٔ «يز» (Yaz) به معني نيايش و پرستش است و جشن نوروز سپاس آغاز سالي نو است. به اعتقاد پارسيان، نوروز اول روز از زمانه و فلك را آغاز گشتن است. انديشهٔ ايراني، نوروز را آغاز زندگي م ...